می رفت و زیرِ مـاه دلی را پسند كرد           در كُنجِ دِیرِ، سر زده اش در كمند كرد

خوش كرده بود دل ببرد پـیــرمرد را           از سجده های پایِ صلیـبش بـلنـد كرد

زُنّار و روح و اِبن و اَبش را گرفت وبعد           از فیضِ نورِ فاطمی اش بهـرمند كرد

ذكـرِ شهـادتـینِ لبِ زخمـی اش چـشـید           گوئی دهانِ خویش پُر از حَبّه قند كرد

می بـرد رشكِ تازه مسلـمانیش، مسیـح           آن شب سری بریده رهایش ز بند كرد

چه عـزّتـی!! برای حسین انتخاب شـد

كاهی كه داده بود، به كوهی حساب شد

ای ماهِ خون گرفته كه از در، درآمدی           ای عرشِ نِی به دامن من با سرآمدی

من مِثـلی ای عـزیـزِ خـدا وقتِ دیـدنم           بر بـالِ اشـك، مــادرِ نـیـلـوفـر آمـدی

بر مَـقـدمِ تو مـژدۀ طـوبی لَـكُـم رسـید           شَیب الخضیب گشته ترین، دلبر آمدی

برچهـرۀ تو این همه ابرو چه می كند؟           از زیـرِ پـایِ غارتِ لشكر در آمدی؟

عـیسی بـرای غربتِ تو لطـمه می زند           آه ای گـلـو بـریـده كه یحـیی تر آمدی

این گیسوانِ سوخته نه، درخورِ تو نیست              می شویمت كه از دلِ خـاكـستر آمدی

اعـجـازِ خـشـكیِ لـبِ روحـانـی تــوأم

از این به بعد مستِ مـسـلـمـانـی تـوأم